سفیر الحب

غزل  شب خیز

شب خانه جدالی شد ، با دلبرِ  و دلدارم

جانانه نشو مجنون  ، از چشمِ نگین بارم

در محفلِ تاریکی ، چشمک زن شب در خواب

چون ماه زمین یاب است ،تابیده به دیدارم

گفتا که کمالی نیست ، خورشید سر افراز است

این نور از آن مهتاب ، منشور در افکارم

سبزه به نگارِ تو ، یا آبی خوش روشن

معکوسِ جمالِ اوست ، ناگفته و مختارم

زیبایی از آن خالق ، مخلوق که معلول است

با عقل ، صفا بسیار ، نه چهره   نه سرِتارم

گفتم که نمای روز ، این نور ز نورانی

خورشید نباشد هان ، ظلمت سدِ انظارم

خندید و دمی چرخید ، چشمش به رخم لغزید

گفتا که مثالِ تو ، پوشیده در انکارم

گفتم که تنت سالم ، شب خیز عبادت نیست

آلوده به کوهی غم ، گرینده به اسرارم

هر کس که خودش بشناخت ، بشناخت خدایش را

گر یادِ خدا خوابید ، درعشق که بیکارم

جسم است و روحِ پاک ، مبعوث ز روحِ اوست

تزیین کن این مظهر ، این خلقتِ دربارم

کوهها و بستانها ، احشام و دریاها

این جسم نمای او ، چون سنگ به دیوارم

دیباست و پندی نیک ، از من به تو ای شاگرد

رگبارِ سحر ، باران ، در دشتِ تو می بارم

جاسم ثعلبی (حسّانی) 20/05/1397